Trots

(allereerst een waarschuwing: Dit bericht niet lezen als je een slecht hart hebt...)

Als men kinderen krijgt, beleeft men dingen opnieuw. Zo werd mij verteld na de geboorte van de eerste. Yeah, right... Maar nee, ze hebben gelijk. (dat was één van de eerste dingen die ik ook aan iemand vertel die net bevallen is: niet vechten tegen de cliché's, ze zijn gewoon al-le-maal waar) Maar het is dus echt zo. Dat zie ik, zeker nu, bij mijn dochter. Die wordt volgende maand 5. Ze zit dus bijna een jaar in groep 1. De kleuterschool. Huge step... for mama, that is! Anne vond het geweldig en heeft niet 1 keer extra met haar ogen geknipperd. En dan volgen die "o gut jaaaa!" momenten zich snel op, kan ik je melden...

Schoolreis. Blokfluit. Speelafspraakjes. Ruzietjes. Werkjes/opdrachten. Gym. Zomaar een paar woorden, maar wat een "O gut jaaaa!" gehalte, hè? Hou die gedachte even vast, want ik ga het hebben over knikkeren. Ja. Knikkeren. En zeg nou maar gewoon "O gut jaaaa!", want ik weet dat je dat wilt. Ligt op het puntje van je tong. Ieder voorjaar was het weer raak. Hier werd het al gauw Knikkertijd genoemd. Geen datums, geen maanden, maar ineens krioelt het overal van de knikkerende kinderen. En ooooo hoeveel keren ik daar (heul vroegâh...) niet bij heb gestaan.... Met mijn knikkerzakje, gemaakt door mijn mama (die gewoon vreselijk goed kan naaien). De mooiste knikkers zijn aan mij voorbij gegaan. Met zo'n regenboogoog erin, of een parelmoerglans, of marmer, of van die hele grote!

Nou geloof me, die hele grote... die zijn nu 3 keer zo groot. Hoe ze die nog voortbewegen, het is mij een raadsel. En toch lukt het. Zelfs een bijna 5 jarige lukt het. Kwam ik vandaag achter.

Ze was, as usual, lekker buiten spelen met een (wat ouder) vriendinnetje toen er werd aangebeld. De dames stonden voor de deur en vroegen een zakje. Een zakje? Ja, voor de knikkers van Anne. Knikkers van Anne? Maar die heeft helemaal geen knikkers?! Eh ja, dus. Wel een stuk of 10. Eh... mijn verwarring werd direct opgeheven, want ze had 1 knikker geleend van dat bewuste vriendinnetje en had er dus 10 mee gewonnen.

Wow.

"Ja Anne heeft deze zelf gewonnen!"
"O ja?"
"Ja, ze heeft ze gewonnen van de KNIKKERKAMPIOEN!" (stel hier een 7 jarig meisje met ogen zo groot als soepborden en een gezicht alsof ze in de 1e kamer staat te preken)
"Eh... de knikkerkampioen??" (ditto ogen van ondergetekende)
"Jaaaa, die is knikkerkampioen op school en die wint alles en van iedereen"
"O?"
"Maar nu dus niet meer!"
"Nee, dat blijkt!"
"We hadden Anne 1 keer voorgedaan en nu heeft hij dus verloren van Anne!"
"Jeetje zeg, wat goed!"
"Ja en hij heeft natuurlijk allerlei truukjes die hij bij iedereen uitprobeert -daarom istie ook zo goed- en bij Anne werkte dat niet! Want Anne heeft gewoon wel 5 keer van hem gewonnen!" (nog steeds dat gezicht, maar nu wangen rood van opwinding)

En mijn dochter staat met haar knikkers in haar kleine handjes, met een blik in haar ogen of het doodnormaal is dat ze van de knikkerkampioen van de hele school wint.

"En nu is Anne de nieuwe knikkerkampioen!!!"

En mama is trots. Zo vreselijk trots. Het kind heeft tot vandaag nooit een knikker aangeraakt en wint. Van de knikkerkampioen. Wow....

Maar dan kijk ik naar het boterhammenzakje op de aanrecht, met daarin de knikkers. De schat. In een boterhammenzakje. Dat kán natuurlijk niet, bedacht ik me toen ik de dames weer buiten zag rennen. Een knikkerkampioen kan natuurlijk geen boterhammenzakje met knikkers hebben.

En toen heb ik de naaimachine gepakt... voor het eerst zonder aanwezigheid van mijn moeder... en ben gaan naaien. (Hee, zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb, zie regel 1 van dit bericht!)

Een knikkerzakje voor een knikkerkampioen.
(Nb. Geen paniek, het bericht over afgelopen zondag komt er deze week nog aan... Heb nog even geduld met me!!)