Ons P&P avontuur!

Het is 6 uur, zondagochtend 5 april, als dat nare geluid zich openbaart. Het grote verschil met doordeweeks is, dat ik nu direct (na het uitslaan van het nare geluid) mijn bed uit schiet. We gaan naar Papers & Pictures in Doorn!! Met “we” bedoel ik Loes, Priscilla en ikzelf, die zich rond half 9 zetelen voor een comfortabel ritje in de auto. Het is mistig. En dan bedoel ik niet alleen de buitenwereld, maar ook in Loes haar hoofd… Ze is niet helemáál de Loes zoals we gewend zijn. Maar zolang we haar laten naaien, belooft ze zich te gedragen.

Na nog geen 500 meter is het eerste “Koffie??” woord al gevallen. Ja, het valt niet mee zo vroeg op de zondag. We doen ons best een loeiende koe (jawel, ín de auto… don’t ask…) en een schreeuwende Loes te negeren en rijden rustig richting snelweg… So far so good! Tot Loes ineens meldt dat ze op de terugweg is…. Pris en ik kijken elkaar iets bezorgd aan. De toestand van Loes is duidelijk nog niet verbeterd… Om een uur of 10 stoppen we bij AC ’t Harde voor de beloofde pitt-stop. Geloof me, ga daar gerust zitten voor een lekkere kop koffie maar wat je ook doet: ga vooral niet, ik herhaal: NIET, plassen daar!

Een paar uur later zijn enkelen de zenuwen niet meer de baas, het aankomstvlaggetje is zichtbaar in de TomTom!! Loes en ik hadden al een plan de campagne bedacht: Wat er ook gebeurt, EERST Jillibean Soup en dán groeten! Na wat serieus wegkijken van enkele dames (Sorry!) slaan we onze slag. Onze buit is binnen en we kunnen naar huis!! O verhip… de winkel is wel erg groot en er staat nóg meer… Oke… neuzen maar! En welke neus kwamen we tegen?

Jawel, dé naamgever van ons blog en dus errug leuk om even mee te kletsen. Ze had al gezegd dat ze niks tegen mij zou zeggen, maar verhip, er kwamen toch wat woorden mijn kant op. Lef heeft ze in ieder geval wel! Ingrid was samen met nog twee dames en liep heerlijk relaxed te zijn en te roddelen (les 1, niet roddelen over ons terwijl ik vlakbij op mijn hurken zit!! Jammer Ingrid, het was je bijna gelukt! Gnagnagna!!), terwijl wij als een stel wilden rondrenden. Of was ik dat écht alleen? Ik weet wel dat ik voortaan een andere tas neem om mijn spullen in te doen. Iedere keer als ik erin keek, zat er van alles bij in! Zo vreemd…

Die ene keer dat ik omhoog keek, zag ik ineens nog een (voor mij) bekende neus!

Let the stalking begin… ghegheghe… Wat ik wel vreemd blijf vinden, is het feit dat er steeds “O nee he?!” geroepen wordt (en ik dat niet snap, want daardoor komen ze alleen maar waziger op de foto... hihihi), terwijl ik ze alleen maar heel vriendelijk roep….? Heel raar. Afijn, Leontine had haar moeder mee en ik heb smakelijk moeten lachen toen ze na 2 uur verklaarde dat ze “iets zocht en net zag ze het nog en nu kan ze het niet weer vinden”. “Heb je al wat anders in je tas dan?”. “Eh, nee, ik was steeds op zoek naar dat ene…” Ge-wel-dig!

Maar goed, zo waren we dus ineens 2,5 uur verder en werd mijn tas wel erg zwaar en, hoewel mijn budget toch wel aan de ruime kant was, begon ik wel steeds angstiger naar de kassa te kijken. Het moment moest toch een keer komen… *slik* Spullen op de balie bij Truike en aanslaan maar…. Beetje paniekerig om mij heen kijkend om vooral de bedragen niet op de kassa te zien, bedwing ik de neiging om flauw te vallen. Ineens zie ik vanuit mijn ooghoek een bedrag voorbij flitsen en werd de wereld ineens even stopgezet.

“Ehhhhhh…. Is DÁT MIJN SUBTOTAAL????” starend naar de kassa en de stapel die ze nog aan moest slaan…. Dit komt niet goed, dacht ik bij mezelf. Dit. Komt. Echt. Niet. Goed. Dit subtotaal was ruim, erg ruim, BOVEN mijn budget… Truike keek naar de kassa en verloste mij enigszins met de woorden “O nee hoor, wacht maar even!” en toverde even later een heeeeeeel wat acceptabeler subtotaal tevoorschijn… Godzijdank… Mijn hartslag werd weer wat normaler en ook mijn bloeddruk begon normale cijfers te vertonen… Iets wat die van Loes niet deed, want die viel haast flauw (van de honger, want ze was de kassa nog niet eens genaderd). Na het redden van Loes met een snack die uit de tas van Pris kwam, rekenden ook die dames hun spulletjes af en kwamen we tot de conclusie dat ik toch wel gewonnen had. Ik had ook niks anders verwacht…

Op aanraden van de dames, gingen wij eten in de Notabelen, een paar meter lopen van P&P. Na het aanschouwen van een oma die wel erg graag naar binnen wilde en hierbij het gooien van stoelen en tafels niet zou mijden, hebben we heerlijk zitten eten. Ondanks de extreem slechte bediening… Dat was de start van de “bedieningtik” voor die dag.

Na het smeken van Loes om nog een tweede ronde P&P en het smeken van Pris om een rondje Utrecht te doen…. was het oordeel vrij snel gevallen en gingen we de auto weer in richting Utrecht. Pris wilde en moest en zou naar de Dept. daar. Na heel wat meters lopen, hadden we het dan eindelijk gevonden… om er weer zonder uitkopen uit te komen… Hmmm, dit was niet zoals afgesproken… Maar goed, wij trippelden verder over de groene loper (we verwachten de volgende keer toch echt wel een rode hoor!) en hadden heel wat te kijken. Het was prachtig weer, de terrassen zaten overvol en we hebben echt de vreemdste figuren gezien. Laat me 1 ding duidelijk maken: Lederen kleding als je boven de 60 bent, is écht NOT DONE! Evenals mannen met een DD cup, maar die heb ik gemist, dus voor die details verwijs ik door naar Loes en Pris. Nadat we heel wat winkels gehad hadden en uiteindelijk de H&M uitgeschopt werden, besloten we even wat water te lozen op het station. Waarschuwing voor iemand die daar gaat plassen: Denk om de pittbul daar! Die gaat verkleed als wc dame met een extreem geval van PMS, maar laat je niet verrassen. Ik zou ergens anders gaan plassen…

Toen weer in de auto en de schade berekenen. Dat is niet de leukste klus, kan ik je melden. Misschien daarom dat ik er wat moeite mee had? Ik wilde gewoon NIET weten wat ik had uitgegeven die dag! Na weer wat uurtjes tuffen, zetelden wij onze hongerige buikjes in de HaJe in Joure, waar we beloond werden met WEL goeie en erg aardige bediening. Wel flauw dat we hem niet mee naar huis mochten nemen…

Na een onwijs leuke en uitputtende dag, gingen we huiswaarts… En ik geniet nog…