En er was weer een cropavondje!

Ja ja, we hebben weer gecropt! We zijn in dit geval alleen Loes en ik, maar dat mocht de pret niet drukken, we hebben het ontzettend gezellig gehad! :) (en een boel meer ruimte op tafel!)

Ik heb dus niet zo heel veel verhalen te vertellen. Ik kan wel heel flauw zijn en vertellen dat Bert vreselijk vervelend was en zijn dochter het schaamrood op de kaken had staan, maar ach... die puberperikelen kennen we allemaal wel, toch?

Ik heb nog wel een ander verhaal te vertellen. Daarom zal ik deze keer alleen mijn creatie laten zien en zal Loes de hare ook zelf laten zien.

In dit bericht heb ik laten weten dat ik ergens op terug zou komen: geliefde mensen die ons zijn ontvallen. Op 6 mei jl. is namelijk mijn vader plotseling overleden aan een herseninfarct, op 59-jarige leeftijd. En dat sloeg in als een bom. Op de verjaardag van mijn dochter (4 mei) kreeg hij in de avond last van zijn oog en in het ziekenhuis viel de linkerkant uit (verlamd). Die nacht was zeer kritiek, maar donderdag leek het een stuk beter te gaan. Spraak was terug, hij was erg goed bij(dehand), alleen links nog verlamd. Wij hadden al een revalidatieproces in ons hoofd gepland. Vrijdagochtend zou hij voor allerlei testen gaan en zou mijn moeder die middag heen gaan. Gezien alles zo goed ging, ben ik met goeie moed naar het werk gegaan (dat was immers ook dichterbij het ziekenhuis, dan wanneer ik thuis zat), met het idee zaterdag met de kinderen bij opa langs te gaan. Mijn moeder ging ook met goede moed heen, enkel ging het ineens rap achteruit zodra zij er was. Binnen een uur nadat zij was aangekomen, was alle hoop vervlogen en sprak de arts de gevreesde woorden: wij kunnen niks meer voor hem doen... Ik was er krap 3 kwartier later en nog weer een uur later is hij dan ook overleden...

Ik heb geen afscheid kunnen nemen (hij was al hersendood), maar ik troost me met de gedachte dat hij mijn nabijheid heeft gevoel en misschien zelfs wel heeft gehoord. En, hoe vreselijk de ervaring en de beelden en geluiden ook waren, ik was erbij toen hij stierf. De pijn wordt er echter niet minder om. Mijn rots, mijn papa, de meest geweldige opa op deze aardkloot was er ineens niet meer. En dat is ZO vreemd!

Het is nu ruim 2 maanden later en nog altijd heb ik het besef nog niet. Hij kan nog altijd mailen, bellen, met de bus aan komen rijden, of noem het maar op. Ik zit nog altijd met woede, frustratie, het enorme verdriet en gemis... het alom bekende WAAROM?

Wel heb ik het idee dat ik voor twee leef, zie, voel, ruik en hoor. Ik zie de kleuren beter, ik hoor de vogels scherper, ik geniet meer. Het is net of hij via mij leeft nu, heel apart. Alsof ik uit een slaap gehaald ben ofzo... Heel mooi!

Afijn, deze layout zat al een tijdje in mijn vingers en nu is hij dan daadwerkelijk daar. En nee, ik ben niet ingestort tijdens het maken, hè Loes? ;)

Voor mijn allerliefste papa. Dag papa!